Słowo "mandala" pochodzi z sanskrytu i oznacza "krąg" lub "centrum". Mandale są starożytnym wzorem sztuki i duchowości, mającym korzenie w różnych kulturach i tradycjach religijnych. Oto ogólna historia pochodzenia wzoru mandali:

Hinduizm i Buddyjskie Mandale:
Mandale mają głębokie korzenie w hinduizmie i buddyzmie. W hinduizmie mandale były używane w rytuałach religijnych, reprezentując kosmos i wszechświat. W buddyzmie mandale były tworzone jako przedstawienia świątyń lub ołtarzy, a także jako narzędzia medytacyjne.

Sztuka Tybetańska:
W kulturze tybetańskiej mandale są integralną częścią praktyk medytacyjnych. Tybetańskie mandale często są tworzone z piasku podczas rytuałów, aby podkreślić ulotność wszystkiego, co istnieje, i zrozumienie natury przemijania.

Sztuka Aztecka i Indiańska:
Również w sztuce azteckiej i indiańskiej można znaleźć formy mandali, które symbolizują święte miejsca, kosmos i związki z duchem. Są one często stosowane jako narzędzia do uzdrawiania i świętowania życia.

Sztuka Chrześcijańska:
W chrześcijaństwie mandale pojawiły się w formie rozet w gotyckich katedrach. Te ornamenty przedstawiały różne figury biblijne i były używane jako elementy dekoracyjne, ale również miały duchowe znaczenie.

Analiza Jungowska:
Karl Jung, psycholog, zwrócił uwagę na znaczenie mandali w kontekście psychologii. Uważał, że mandale są archetypicznym symbolem integracji psychiki i samorealizacji. Jung używał mandali jako narzędzia terapeutycznego i widział je jako wyraz harmonii i jedności.

Sztuka Nowoczesna:
Mandale znalazły swoje miejsce także w sztuce nowoczesnej, gdzie są używane jako formy abstrakcyjne, pełniące funkcję zarówno estetyczną, jak i duchową. Artystycy tacy jak Wassily Kandinsky czy Paul Klee wykorzystywali mandale w swoich dziełach.

Mandale mają głębokie znaczenie symboliczne, a ich obecność w różnych kulturach i epokach podkreśla uniwersalność ich przekazu duchowego i estetycznego. Dziś mandale są nadal używane jako narzędzia medytacyjne, formy artystyczne i symbole duchowej równowagi.